شکل گیری و گسترش نهضت اسلامی و هماهنگی قیام های مردمی به رهبری امام خمینی و برگزاری مراسم چهلم های شهدا در شهرهای مختلف و کشتار 17 شهریور و اعتصاب کارکنان شرکت ملی نفت، کنترل امنیت کشور را از دست نیروهای رژیم و حتی حکومت نظامی خارج نموده و موجب شد که در زمان کوتاهی، پایه های اقتدار رژیم 2500 ساله شاهنشاهی سست شده و منجر به فرار شاه گردد. شاه پس از عدم موفقیت دولت نظامی ازهاری در برقراری نظم و آرامش و رفع اعتصاب ها که اقتصاد کشور را فلج کرده بود، به رهبران جبهه ملی روی آورد. پس از ناکامی جمشید آموزگار، جعفر شریف امامی و ازهاری در مهار کردن امواج خشم و نفرت عمومی مردم در جریان نهضت اسلامی، شاه آخرین تیر خود را رها کرد و سعی کرد با انتخاب یکی از اعضای جبهه ملی که به ظاهر از مخالفان شاه باشد، خشم مردم را فرو نشاند. به همین جهت شاپور بختیار به شرط گرفتن اختیارات کامل و خروج شاه از کشور بعد از رای اعتماد مجلسین به دولت، نخست وزیری را پذیرفت. سرانجام در روز 26 دی 1357، شاه پس از سالها ظلم و جنایت در حق مردم مسلمان ایران، به همراه همسرش، ایران را به سمت مصر ترک کرد، در حالیکه حتی نزدیک ترین حامیان و اربابانش هم از پذیرفتن او امتناع کردند. پس از فرار شاه، ملت با آمدن به خیابان ها و اظهار شادمانی و پخش گل و شیرینی، این پیروزی بزرگ را جشن گرفتند و این زمانی بود که رژیم پهلوی پس از 50 سال حکومت استبدادی، روزهای پایانی عمر خود را سپری می کرد؛ چنانکه در کمتر از یک ماه پس از فرار شاه، طومار عمر 2500 ساله شاهنشاهی ایران در هم پیچیده شد./www.irdc.ir

زمامدار بازنده چگونه فکر می کرد؟

او می پنداشت که هیمنه پادشاهی و تکیه به ژنرال ها می تواند برای او ابهت و قدرت به همراه بیاورد(مراسم تاجگذاری با حضور ملکه و ولیعهد)

او می پنداشت که ملاک دینداری در مناسک نمایشی است و اینگونه می توان مردم را تا ابد فریفت(سفر به مشهد)

همه چیز می توانست نمایشی باشد ،حتی تجلی رای مردم!

جدا بودن از مردم و پیوند با نقاطی که فاصله او با مردم را بیشتر می کرد(سفر زمستانی برای اسکی درسوئیس)

او ابهت را در چکمه و سر نیزه می دید

از نظر او مردم باید یاد می گرفتند که حتی در ازای استیفای حق خود دست بوس و بله قربان گو باشند

او واقعا باور داشت لباس سفید احرام می تواند چهره و دست های آلوده به خونش را پنهان کند

پادشاهی که گویی نمایشی بودن در تقدیر زندگی اش بود و حتی به هنگام مرگ و در تشیع خود نیز از این بختک دروغین رهایی نیافت(مصر-خانواده شاه مخلوع در کنار سادات و نیکسون)

در این سو اما ،مردی ساده وآرام تکیه بر ایمان خویش زده بود و می دانست بعد از ایمان به خدا ،همراه مردم بودن با آنها گریستن و با آنها خندیدن یعنی همه چیز ،یعنی غرور یعنی عظمت و یعنی عزت...

/www.aftabpen.blogfa.com